Lisenin ilk yıllarında, daha turfanda dönemimizde, hemen bütün harçlıklarımızı kitaba yatırırdık. Ulaşamadığımız kitapları da çeşitli şekillerde temin edip okumanın peşindeydik. Lise ikinci sınıfın sonunda, 200'ün üstünde kitap sahibi olduğumu hatırlıyorum.

Özellikle Risale-i Nurları tanımadan önce, aklıma gelen her konu ile ilgili kitap alırdım. Nurları tanıyınca, büyük bir ummanın içine düştüğümü fark ettim. Risale-i Nur'un her bir cümlesi, bizi aklımızdan yakalayıp manevî dünyamızı tesiri altına alıyordu. Hemen her konunun tatminkâr cevaplarını bulabiliyorduk. Hiçbir lügata da bakmadan okuyordum. Sadece, bir yaz ayında, yirmi kadar kelimenin anlamı için lügata müracaat ettiğimi hatırlıyorum.

Okumayı ısrarla takip edince, her şey sana açılıyor. Şu anda bile, her okuyuşumuzda yeni gördüğümüz kelimelerle karşılaşıyoruz. Böyle bir külliyatı, ilk okuyuşta tam anladım demek mümkün mü? Ama her hayırlı işin çok muzır manileri olduğu gibi, insi ve cinni şeytanlar da bu okuma hayırlı işini yaptırmamak için, çok uğraşır. Olmadık engelleri, bahaneleri insanın önüne koyarlar.

Bu yazıyı yazarken, bir öğrencimiz yanımıza uğradı. Aynı konuyu konuştuk. Bir iki sayfa okumuş, dil ve başka malum gerekçelerden dolayı bırakmış. Birinci Söz'ün sonunu birlikte okuduk. Hayret etti. Özellikle dil konusu, aşılmayacak bir engel ve bahanemiz olamayacağını anladı. Bu fakir, sıfırdan başlayarak anlama noktasında mesafe aldığımıza göre, bu işi başaramayacak daha olamaz, dedim öğrencimize.

Böyle felâket asrında, ebedî saadetin anahtarı olacak bir sahih ve tahkiki imana bizi ulaştırabilecek bir gayret içinde olmamız (hem de bir ömür) olmazsa olmazımızdır. Yoksa, biz hiç farkında olmadan (Bunun örneklerini sıkça görmeye başladık.) heyecanımızı kaybederiz. Günlük okumamızın, derslere devamımızın, hizmete maddi ve manevî ciddi desteklerimizin, düzenli ve devamlı olması, hayatî derecede önemli.

İşte, bu gayretle Risale-i Nurları ilk okumaya başlayınca, sünnet-i seniyyenin ehemmiyetini anlatan 11. Lem'a'ya geldiğimizde, çok heyecanlanmıştık. Bunun sebebi, 11.Lem'a'nın başındaki "Fesad-ı ümmetim zamanında, kim benim sünnetime temessük etse, yüz şehidin sevabını kazanabilir." hâdisi ile; devamında Âl-i İmran Sûresinin "Eğer Allah'a muhabbetiniz varsa, Habibullah'a ittiba edilecek; ittiba edilmezse, netice........

© Risale Haber