Manevi mesuliyetlerinin farkına varan, ilahi gadaba uğramaktan korkan müminler enfüsi muhasebe yapmak, ilim ve marifette mesafe almak, Rablerine yakınlaşmak gayesiyle gafleti ve sefahati doğuran mekânlardan uzaklaşmaları, nefisleriyle başbaşa kalmaları, deruni gerçeklerini keşfe çıkmaları “uzlet ve inziva” kelimeleriyle anlatılmaktadır.

Kehf Suresinde geçen, “Siz onlardan ve Allah’tan başka taptıkları varlıklardan uzaklaştığınızda mağaraya sığının ki Rabbiniz size rahmetini yaysın.”[1] ayeti, işari bir surette inzivadan bahsetmekte, neticesini nazarlara sunmaktadır. Bu ve benzeri ayetlerden, şirk ve küfür gibi kirlerden korunmak, takva üzere yaşamak için uzlet ve inzivanın lüzumiyeti anlaşılmaktadır.

Nurlu eserlerde geçen; “Bir zaman elîm bir esaretimde, insanlardan tevahhuş edip Barla Yaylasında Çam Dağı'nın tepesinde yalnız kaldım. Yalnızlıkta bir nur arıyordum.” “Madem sonunda kabre yalnız gireceğim, yalnızlığa alışmak için şimdiden yalnızlığı ihtiyar edeceğim”[2] gibi ifadeler yalnızlığın hakkı arayışa, hakikati kavrayışa medar bir iklim olduğunu hatırlatmaktadır.

Evet iç sesimizi duymaya, derûnî gerçeklerimizi anlamaya hizmet eden uzlet ve inziva, batıldan nefret edenlere, hakikat özlemi çekenlere, hak ateşi düşen gönüllere sunulan eşsiz bir imkândır. Ahlaki değerlerin yozlaştığı, değerler manzumesinin ayaklar altına alındığı cemiyetlerde yalnızlık kalbe şifadır...

Günah galerisine dönmüş bir dünyadan tiksinen, şehvetin, servetin........

© Risale Haber