Geçen 7 Şubat Cuma günü imam hutbede, ağzımızdan çıkan sözlere dikkat etmemizden, sözün söyleyiş tarzının öneminden, dilin kişileri belaya da sevince de götüreceğinden, sözün güzelliğinin her şeyin önünde geldiğinden bahsetti.
Daha sonra da “Allah’ım! İslam’a ve Müslümanlara yardım et. Devletimizi ve milletimizi her türlü tehlikelerden ve belalardan koru. Bize dünya ve ahirette iyilikler ve güzellikler ihsan eyle…diye dua etti.
Hâlbuki bir gün öncesi 6 Şubat’tı ve asrın felaketi dediğimiz bir depremin ikinci yılıydı. O günkü hutbenin konusu tatlı dilin önemi değil, iki yıl önce yaşadığımız o büyük felaketten edindiğimiz tecrübeleri, deprem gerçeğine karşı ne gibi tedbirler almamız gerektiğini bildiren konularda olmalıydı.
Halkın uyanık olmasını, ev alırken hangi binaların depreme dayanıklı olduğunu, hangi tarz binaların yıkıldığını, binaların sağlam olmasına, depreme karşı dayanıklı olmasına dikkat etmemize ve bu belalardan çıkaracağımız derslere dikkat çekmesi gerekiyordu.
Yan yana olan ve depremde biri yıkılıp birisi ayakta kalan binalardan hikmet değil ders çıkarmamız; binaları yapan insanların ahlakını sorgulamamız gerektiğinden bahsetmeliydi.
Bu kadar ikazı yaptıktan sonra İmamın ancak Allah’ım devletimizi ve milletimizi her........

© Pusula Gazetesi