Yaşı tam 80 olan; zayıf, kısa boyuyla uzun işler yapan! Jet Cemil: ‘’Çocukluğumu ve gençliğimi, o yıllardaki Trabzon’un Çömlekçi Mahallesi’nde tüm ailemle birlikte, doğup büyüdüğüm Tellitabya sokaktaki o evde bıraktım.’’

Trabzon’un Kızlar Manastırı ile Tellitabya tepelerindeki, birçoğu gibi aynı kaderi paylaşan yıkılmış, talan edilmiş Savas Kilisesi arasında, kaybolan imarı ve sokak kültürüyle Çömlekçi Mahallesi’nde doğmuştu.

“Hayatın başı ve sonu belli, hiç olmazsa ortasını kaçırmayalım.’’der. Rahmetli oyun yazarı Cahit Atay. Hani ya haksız da sayılmaz değil mi? Bu orta kulvarı ilerleyen yaşında kaçırmayanlardan da biriydi. Bu kısa boylu ama çevik ve hızlı adam!

Mitra Dağı’nın eteklerinden Arafilboyu ve Çömlekçiye’ye bakarken, Büyük Liman’ın ortasında dalıp çıkan sakarmekeler (Dere tavukları) çığırtkan martılarla beraber vals yaparken, bir haziran ayının ortasında doğmuştu.

Çömlekçi Mahallesi’nde; 1945 yılında, Tellitabya Sokağı’nda baba evinde doğdu. Şimdilerde tam 80 yaşında olan, gündüzleri İdmanyurdu Kulübü’nün lokalinde eskileri yad eden, geceleri 1 No’lu Beşirli’nin kaldırımında volta vuran Cemil Melek. Namıdiğer Jet Cemil!

Trabzon’un bana göre yıkılmaması gereken o şirin eski evlerindendi baba evi... Dış boyası Trabzon sarısıydı! Çatısı kırmızıyı andıran, kertenkelelerin altına gizlenmesini çok sevdiği kiremitlerle kaplıydı.

Üç katlı 120 metrekare üzerine olan, o yıllarda tipik birçok Trabzon evinde olduğu gibi bahçesinde güller, karanfiller, hanımelleri, limon, portakal, Rize mandalinası, Trabzon hurması ve küçük bir tavuk kümesi vardı.

Rahmetli babası Hikmet Melek’i, 11 yıl önce 90 yaşında iken, rahmetli annesi Ayşe Melek’i 14 yıl önce 87 yaşında iken kaybetti. Melekler altı kardeştiler! Üç erkek, üç kız.

Hepsi hayatta ve emekli. Hamdi (Antalya’da), Baki, Ceyda, Cevher ve Yıldız. En büyükleri de Jet Cemil idi. Cemil Ağabeyimizin tek evladı vardı. O da şimdi 32 yaşında oldu. Avusturya’nın Graz kentinde yaşayan ve evli olan kızı İrem Akyüzlü Melek. Henüz torun sahibi değil.

Tevfikbey İlkokulu’nun ardından, Trabzon Lisesi’nin orta bölümünü ve benimde mezun olduğum efsane, tarihi okulun lise kısmını da, toplam yedi yılda tamamladı. Okula öğrencilerin şapka takıp gittiği dönemdi.

Futbolda alt yapının start vermediği zamanlardı. Mahalle takımları Korsaningaspor’da futbolla tanıştı. Hemen sonrasında, Trabzon Doğanspor’un

A Takımı’nda 18 yaşında lisanslı olarak futbola başladı. Futbolda kısa sayılan 1.63’lük boyu ile 62 kiloydu. Zayıf ve çelimsizdi ama toplu ve topsuz alanda çok çabuk, adeta pire gibi ve altı pasa sızarak gol yapması ona ilk 11’de forma giydirirdi.

1960’lı yılların başlarında; Çömlekçi, Değirmendere ve Arafilboyu çocuklarının ve gençlerinin eğlencesi, genelde sokak oyunları;çelik-çomak, ceviz, misket, saklambaç, uzuneşek, birdirbir, tıp, evden adam almaca, ip atlama, kovboyculuk, çember çevirme, çiziktaş vs. ve futboldu. En uygun yerde, şimdi Trabzon’un büyük liman sahası olan yerdeki toprak zeminli düz alandı. Yan taraf ise derinliği olan deniz idi.

Taca giden toplar genelde denize giderdi. O tek topu alabilmek için bazen denize girmek gerekirdi. Oyun o yüzden zaman zaman dururdu. Kim çok terlemiş hararet basmışsa, denize o atlardı genelde. Akşamın karanlığına kadar o düz toprak alanda neşeyle bazende hırgürle meşin yuvarlağın peşinde koşarlardı. Liman’ın alargasında, bir yorgun geminin çapasını denize indirirken, sert ve gergin zincirinin sac olan kenarına sürtünerek suya hızla inişinin çıkardığı sese, dönüp dönüp bakarak evlerinin terli terli yolunu tutarlardı. Akşamın karanlığı bazen geç inerdi Çömlekçi’ye!

…Ve bu tozlu toprak ama düz oyun sahasının bir adı vardı: Korsaninga.

Mesela; ‘’Akşama maçımız var unutmayın haaa!’’ diyen ve nerede diye soran birine cevap hazırdı ‘’Korsaninga’da.’’

O yıllarda çocukların, gençlerin vakit geçirdiği şeylerden biri de çizgi romanlar, cep fotoromanlarıydı. Evlerde televizyon, radyo, ellerde cep telefonu olmayan o güzel temiz saf duygulu günlerde, çizgi romanlar meşhurdu. Sinema salonlarının önlerinde çizgi roman pazarı olur satılırdı. Hatta değiş- tokuş yapılırdı. Teksas, Tommiks, Teks, Kızılmaske, Zagor vs… O kitap sayfalarından esinlenerek sahanın adı ‘’Korsaninga’’ koyulmuştu.

*

KORSANİNGA!

Kirli siyasetin, masalara ve evlerin içindeki içten samimi gülen sohbetlerimize ortak olmadığı o günlere dönüyor ve Jet Cemil’i dinliyoruz:’’ Beyaz atletlerimizi masanın üzerine sererdik. Önüne harf ve rakamla şekillendirilmiş karton şablonu koyardık. Arkasına boya ile takımımızın adını:Korsaninga ve numaramızı yazardık. Önüne kuru kafa resmini yerleştirirdik. Pompalı sivrisinek ilaçları vardı. Onun ilaç doldurulan yerini boşaltır. İçine siyah boya dökerdik. Sonra elimizle ileri geri çekip pompayı fıs fıs yaparak, şablonların içini boyardık. İş bitince şablonu üstünden alırdık. Sonra, ipe dizdiğimiz atletlerin, yani formalarımızın kurumasını beklerdik. Al sana mis gibi bir forma.’’

Trabzon’da mesela;Çömlekçi’deki gençlerin oynadığı ilk amatör futbol takımı neredeyse Lacivert- beyazlı Doğanspor’du. Genelde; Arafilboyu’ndakiler, Gençlerbirliği’nde futbola başlardı. Meydan, Hacıkasım ve Cumhuriyet Mahallesi civarı İdmanocağı, Sotka semti İdmangücü, Erdoğdu ve Kavakmeydan’dakiler Erdoğduspor, Ayasofya Mahallesi Fenerbahçe, Boztepe Necmiati, Yenimahalle’dekiler Yenimahallespor, Farozlu futbolcu gençler Yalıspor formasını tercih ederlerdi.

Jet Cemil Ağabeyimiz, kendisine ilk futbol ayakkabısını kramponu, Doğanspor Kulübü’nün o günkü yetkili isimlerinden rahmetli Şeref Karanis’in aldığını hatırlatarak:’’Zamanımızın iyi........

© Pusula Gazetesi