Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες οι οποίες δεν χρειάζονται φωνές για να ακουστούν, καθώς μιλούν από μόνες τους, μέσα από τις σιωπές, την κούραση και την αναμονή. Μία λοιπόν από αυτές τις ιστορίες είναι και αυτή του Πάνου Ρούτσι, ενός πατέρα που έχασε τον γιο του στα Τέμπη και ζητά κάτι, που σε μία στοιχειωδώς οργανωμένη Πολιτεία, θα έπρεπε και θα είχε δοθεί αυτονόητα: Την αλήθεια.

Έχουν περάσει εβδομάδες απεργίας πείνας, δεκάδες δηλώσεις και δημόσιες αντιπαραθέσεις, πολιτικές τοποθετήσεις και άλλα πολλά και όμως, σήμερα, Δευτέρα 6 Οκτωβρίου η οικογένεια Ρούτσι ακόμα δεν έχει λάβει γραπτώς (παρά τις πληροφορίες για έγκριση) την έγκριση για τη διενέργεια των τοξικολογικών εξετάσεων. Αυτό από μόνο του είναι σχόλιο για το πώς λειτουργεί, ή ας πούμε καλύτερα πώς δεν λειτουργί, η κρατική μηχανή.

Και εδώ είναι το θέμα. Γιατί η καθυστέρηση δεν είναι τεχνική, αλλά πολιτισμική. Είναι ο τρόπος που η χώρα έχει μάθει να αντιμετωπίζει........

© Pelop