Op de eettafel van Rudy Schreijnders (75) ligt het proefschrift dat hij na zijn pensioen schreef: Rudy Kousbroek in de essayistisch-humanistische traditie. Zijn interesse in Kousbroek ontstond ooit doordat ze dezelfde voornaam hebben – waarover later meer.

Daarnaast ligt een stapeltje krantenknipsels: zijn ingezonden brieven die in de loop der jaren in de krant zijn geplaatst. Slechts het topje van de ijsberg, want volgens het overzicht op zijn laptop heeft hij er in tien jaar tijd zo’n zevenhonderd geschreven. “Daar schrok ik zelf ook wel een beetje van.”

Het Parool zocht hem op in Maarssen, waar de geboren Amsterdammer tegenwoordig woont, en sprak hem over zijn journalistenfamilie, de fascinatie met zijn voornaamgenoot en die ene keer dat hij door een ingezonden brief in de rechtszaal belandde.

Waar komt de drang om brieven te sturen vandaan?

“Mijn moeder had altijd een stevige mening. En ik heb een twee jaar oudere broer tegen wie ik vroeger op moest boksen. Fysiek kon ik dat nooit winnen, maar in woorden kun je wel gelijkwaardig proberen te zijn. Zo heb ik altijd al sterke meningen gehad.”

“Dat gaat weleens mis. Toen ik begin jaren zestig een keer een liedje op de radio hoorde zei ik: dat is nu een leuke hit, maar je hoort waarschijnlijk hierna nooit meer wat van deze band. Dat was Love Me Do, van The Beatles.”

Wanneer schreef u uw eerste brief?

“In de jaren zeventig schreef ik al eens een keer een brief naar de Volkskrant, maar de eerste die ik in Het Parool kon terugvinden was in 2016. Dat was naar aanleiding van het overlijden van Johan Cruijff: een herinnering aan de mistwedstrijd van Ajax tegen Liverpool in 1966, die ik met mijn broer en ouders had bezocht.”

“Rond die tijd werd ik wat fanatieker. Een goede vriend had me uitgedaagd tot een weddenschap: wie krijgt de meeste ingezonden brieven in de krant? Dan moet je net mij hebben. Kansloos was hij natuurlijk.”

Want brieven schrijven, dat lukte u wel?

“Ik kom uit een journalistenfamilie: mijn vader (Gerrit Stants) heeft jarenlang voor Het Parool gewerkt als chef binnenland, en mijn broer op de sportredactie van de Volkskrant. Ik wilde daarom zelf absoluut geen journalist worden, maar toen ik bij het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) leiding gaf aan de persdienst........

© Parool