Geçtiğimiz günlerde 4 devlet, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan ve Türkmenistan Kıbrıs’ı (bizim diplomasinin tabiriyle GKRY; Güney Kıbrıs Rum Yönetimi) tanıdı ve Ada’ya büyükelçi gönderdiler.

Bu konu bizim basında çok tartışılıyor ama merkezi devlet iktidar cephesi ve bu iktidara yakın basında sessizlikle, hatta bir ölçüde anlayışlı diyebileceğimiz bir üslupla karşılandı.

Bugünkü yazımda meselenin bu yanına yani uluslararası ilişkiler alanını ilgilendiren detaylarına, bu dört devletin de AB ile ilişkilerine falan girmeyeceğim.

Ancak, bu meselenin bir de terminolojik ve anayasal boyutları var, bu mesele bizim iç meselemiz, ciddi bir hukuk meselesi muhtemelen ve ben bu konuyu çok önemsiyorum, açmaya çalışacağım.

“Kardeş halklar, kardeş devletler, soydaşlarımız” ifadeleri çok kullandığımız ifadeler, kulağımıza da hoş geliyor, hiç içeriğini, anayasal, hukuki boyutlarını düşünmüyoruz, kardeş, soydaş kelimelerinin zaten kamu hukukunda bir yeri yok, rastgele kullanıyoruz.

Türkiye vatandaşlık konusunu hukuk düzleminde tanımlamadan ve herkes, özellikle de devlet bu hukuki tanımı içine sindirmediği sürece “kardeş halklar, kardeş devletler” gibi hukuki temeli olmayan, popülist ifadeleri kullanmayı sürdüreceğiz.

Yazının ilk satırında adı geçen dört devlet Türk devletleri olarak tanımlanıyorlar ve bu vesileyle de kardeş devletler, soydaşlarımız ifadeleri kullanılıyor haklarında.

Bu devletlerin vatandaşları bizlerin kardeşleri midirler?

Kısmen evet, kısmen hayır, daha doğrusu kimin söylediğine bağlı.

Keşke dünyadaki tüm devletlerin vatandaşları için kardeş kelimesini kullanabilsek… O zaman bir itirazım olmayacak, hatta ne güzel, ne insani bir tutum diyeceğim ama bu kardeş, soydaş........

© P24