Sinema yazarlığı bu ülkede hiçbir zaman bir meslek olamadı, olmasına da izin verilmedi. Gazetelerin kültür sayfaları kapatıldı, dergiler birer birer öldü, bağımsız portallar da reklam gelirine mahkûm edildi. Bundan on yıl önce, sinema yazarak geçimini sağlayabilen birkaç isim vardı; bugün o da yok.

Hal böyleyken, sinema yazarları başka geçim yolları aradı. Kimisi festival direktörü oldu, kimisi danışmanlık koltuğuna oturdu. Kimisi ise fon dağıtım komisyonlarına kadar ilerledi. Böylece bir tür “yazar değil, yönetici” profili doğdu. Yazıdan değil, ilişkiden beslenen bir kuşak… Bu ilişkiler ağı zamanla bir klik oluşturdu; bu klik hem birbirini kayırır hem de dışarıdan gelen her sesi bastırır. Adeta bir kurtlar sofrası ve o sofraya kimseyi oturtmazlar, oturanın da lokmasını boğazında bırakırlar.

Bu klik, kendi hakkında çıkabilecek olumsuz eleştirileri-haberleri de yine festival akreditasyonu vasıtasıyla engeller. Onlardan değilsen ya da onların suyuna gitmezsen o festivale gidemezsin. İstediğin kadar üret, nafile. Bir festivaldeki yanlış kararı eleştirirsen yine akreditasyonun yanar. Onların öne sürdüğü bir filmin kötü olduğunu söylersen (Meşhur Hayaletler vakası), ertesi yıl davet almazsın. Kimseden örneklememe gerek yok, bizzat yaşadım.

Ben bu denklemin dışında kalmayı tercih ettim. Bilinçli olarak “para kazanmayan........

© Öteki Sinema