Bir arkadaşımın babası uzun süredir bilinci kapalı bir şekilde hastanede yoğun bakımda yatıyor.

Aile perişan. Ne yedikleri yemekten tat alabiliyorlar ne de doğru düzgün uyuyabiliyorlar. Tüm vakitleri hastane koridorlarında geçiyor. En kötüsü de yaşanan belirsizlik. Daha ne kadar hastanede yaşayacaklar belli değil. Elleri yüreklerinde doktorun, hastanızı alın eve götürün bizden bu kadar demesinden korkuyorlar.

Çok zor bir durum bu!

Hastanede bir şekilde bakılıyor, ya eve gönderilirse, o zaman ne olacak?

İnsanın imtihanı bitmez. Belki de kurtuluşu ölümdür. Yüzü soğuk olsa da ölüm en büyük nimettir. Giderken hayatta gördüğü acı ve sıkıntıların hepsi bitiyor.

Ölüm geride kalanları üzse de hayatın da ölümün de hayırlısını ve bereketlisini dilemek lazım.

Ölümün ardından geride kalanlar üzülse de ölenle ölünemeyeceği için onlar da bir zaman sonra ölenin yokluğuna alışacaklar.

Ölümün en tehlikelisi yaşarken ölmektir. Yatağa bağlı hayattır bu. Ne ölürsün ne kalkar yürür, kendi işimi kendin yaparsın.

Yatağa bağlı olunca esas ölüm bu hastaya bakanlar içindir. Hastadır. Ne........

© Önce Vatan