SİYASİ KARAMSARLIK

Usandık…

Bıktık…

Yorulduk…

Nereye gitsem, kiminle sohbet etsem benzeri yakınmaları duyuyorum. Yaşam amacı-anlamı mı kayboldu insanlarda?

Siyaset yapmaktan, siyaset konuşmaktan bezmiş durumdalar! Gına gelmiş artık; ne olursa olsun duygusundalar, amaçsızlar… Kimsede siyasi doyum yok, güvensizlik, umursamazlık hat safhada…

Siyasi yaşama bağlılık ve heyecan hiç kalmamış gibi görünüyor. Evet maalesef siyasetin imajı ve değerleri diplerde.

Son dönemdeki siyasi yaratıcılığın, nitelikli tartışmanın olmaması bunun göstergesi. Sadece bağırış-çağırış, kabalık var karşımızda!

Bozuk politik psikoloji, siyasi kültürü eritiyor…

Niye böyle oldu(k)?

Bu sorunun öncelikli yanıtı; toplumsal yaşama egemen olan cezalandırma anlayışı!

İktidar, hiçbir aykırı düşünceyi kabul edilemez bir zafiyet ve tehdit olarak görüyor, hemen cezalandırıyor.

Yaşıyorsunuz, görüyorsunuz; her eylemin-her davranışın karşılığı sert yaptırım salgınına dönüşmüş durumda! En fazla ahlaki/etik olarak eleştirilecek bir tutum bile ceza hukuku konusu oluyor?

Akla hayale gelmeyecek kişiler gözaltına alınıyor, tutuklanıyor ya ev hapsine atılıyor ya da cezaevine gönderiliyor! Böylece:

Her türlü eylemi cezalandırılan, demokratik süreçlere katılımı engellenen kişi/kişiler, siyasi süreçlerden hızla kovuluyor. Böyle olunca sosyal, siyasal ve ekonomik politikalar üretilemez oluyor kuşkusuz! Bugün yaşanılan politik kısırlığın sebebidir bu…

Ki daha önemlisi var.

İKTİDAR DENETİMSİZLİK İSTİYOR

İktidarın, bireyi ve toplumu suç ve ceza arasına sıkıştırmasının bir maksadı da denetimsizlik istemesi! “Halk ve medya beni denetlemesin” istiyor. “Halk beni değil, ben halkı denetlerim” anlayışında! İktidar bu “yeteneğinde” hayli “başarılı” görünüyor. Örnek vereyim:

On yıl önceydi; tüm engelleri aşan binlerce insan Ergenekon duruşmalarına katılmak........

© OdaTV