Memleketimi, Türkiye’yi seviyorum. Mecburiyetten yaşamakta olduğum okyanus ötesindeki bu Kuzey Amerika ülkesinde her şey bana o denli yabancı ki, yapabilseydim, bir dakika durmayıp dönerdim. Ancak, şartsız, her yönüyle olumlu, koşulsuz bir sevgi değil bu… Aksine, bazen bu memleket, daima karanlıkta kalmış, daima kinle, nefretle beslenmiş, insan haklarını çiğnemiş, insan yakmış ve ekseriyetle hoş görüden, hümanizmden uzak, ırkçı yahut dinci kimselerce yönetilmiş bu korkunç memleket sevgime layık mı diye düşünüyorum. Sevmiyor değilim, seviyorum ancak bu sevgi, bir gün bu memleketin yukarıda saydığım bütün menfi, çirkin vasıflarından arınıp insanların birbirlerini sırf insan oldukları için, başkaca niteliğe ve ayrıma gerek duymaksızın kucaklayacaklarına dair umudumdan kaynaklanmaktadır. Bu umut olmasaydı, emin olun, bu memleketi, kötülükten, kederden geçilmeyen haliyle sevmezdim, sevemezdim.

Bu memleketin özgürce uçan güvercinlere bile tahammülü yoktur, hep vurup öldürmek, hiç olmazsa hapsetmek istemiştir. Nitekim dün, ‘‘Tıpkı bir güvercin gibiyim…’’ diyen Hrant Dink’in öldürülmesinin sene-i........

© Nokta Haber Yorum