Χρήματα μπορεί να περισσεύουν σε ορισμένους. Χρόνος εις ουδένα. Ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι το μόνο περιουσιακό στοιχείο του ανθρώπου, το οποίο παραμένει αμετάβατο. Μπορεί ο Κύριος να σου έχει προϋπολογίσει χίλια χρόνια ζωής αλλά εσύ δεν είσαι σε θέση να χαρίσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο σε κάποιον. Μόνο με έμμεσο τρόπο μπορείς να το κάνεις: εργαζόμενος για πάρτη του. Η εργασία υπέρ του ενός και του άλλου θεωρείται μεν τρόπος εξασφάλισης των προς το ζην αλλά είναι και μια μορφή εκχώρησης χρόνου υπέρ της ευημερίας τρίτου. Αυτοχειρία με δόσεις, δηλαδή, για το μηνιάτικο…

Οπότε, το ηθικό δίδαγμα είναι απλό: μην δαπανάτε τον χρόνο σας για το ζην και το ευ ζην του ξενοδόχου, του εστιάτορα, του ιδιοκτήτη παραθαλάσσιου μπαρ ή ορεινού καφενείου. Παραμείνετε στην –πιθανότατα ξαλαφρωμένη από τον πολύ κόσμο- περιοχή σας και αξιοποιήστε την όποια άδειά σας για να κάνετε κάτι αληθινά πρωτότυπο: να ξεκουραστείτε και να ησυχάσει ο νους σας από τις υποχρεώσεις που σωρεύονται και την χλαπαταγή της καθημερινότητας.

Ακόμα και η Αθήνα, που διάγει περίοδο μεγάλης παρακμής την περίοδο του θέρους –ειδικά από τα τέλη Ιουλίου μέχρι την εβδομάδα μετά τον Δεκαπενταύγουστο- φαντάζει πιο όμορφη και ανθρώπινη από το σύνηθες.

Κι αν, παρ’ όλα αυτά, σας πιάσει ο οίστρος να σκορπίσετε χιλιάρικα δίπλα στο κύμα, τσάμπα και βερεσέ, να θυμηθείτε το καβαφικό ποίημα «Η πόλις», στο οποίο ο μέγας Αλεξανδρινός εκθέτει σε κοινή θέα τη ματαιότητα των «αποδράσεων»:

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κι είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη.

© newsbreak.gr