Λίγο να ξύσει κάποιος την επιφάνεια της μουντής καθημερινότητας, λίγο να σχιστούν τα πέπλα του μετανεωτερικού μηδενισμού, λίγο να καταλαγιάσει ο θόρυβος της βουής των αναγκών τού φαίνεσθαι και λίγο να μιλήσει το «είναι» εντός μας και θα ανατείλει στον ορίζοντα της συνείδησής μας ένας αριθμός σκαλισμένος με μύθο, αίμα, πόνο, αγώνα, όνειρα και προσευχή: 1821.

Δεν υπάρχουν Ελληνες επί Γης που στα τέλη του Μαρτίου να μη δονείται το φυλλοκάρδι τους, σε άλλους λίγο και σ’ άλλους πολύ, από τη συχνότητα που εκπέμπει ο ιερός αγώνας της Εθνεγερσίας. Η επική προσπάθεια των προγόνων μας να αποδράσουν από τον οθωμανικό τάφο συγκινεί βαθιά, με ενστικτώδη, αταβιστικό τρόπο το εθνικό σώμα.

Κι είναι τέτοια η εσωτερική αντάρα που επικρατεί στον νου και στην καρδιά της κοινωνίας για την Επανάσταση του ’21, ώστε σε κάνει να αναρωτιέσαι πού είναι η έδρα της, πού φωλιάζει όταν δεν είναι η εποχή της, πού συντηρείται ο μύθος της και πού φουντώνει αυτό το αίσθημα της ανάγκης να την προσεγγίζουμε νοερά, έστω επετειακά, έστω ως υπενθύμιση του τι μπορούμε να καταφέρουμε και -πάνω απ΄ όλα- ποια είναι η αξία που επιδιώκουμε πάση θυσία και στην επιδίωξη της οποίας αφιερώνουμε τη ζωή και τον θάνατό μας: την Ελευθερία.

Το εστιακό σημείο της αθανασίας του 1821 υφίσταται ταυτόχρονα σε πολλά σημεία. Το εντοπίζει κάποιος σε αφηγήσεις των παππούδων, που άκουσαν από τους δικούς τους προγόνους ιστορίες δόξας και συντριβής, θρήνου και πολεμικής έκστασης. Υπάρχει στην ελληνική φύση. Κάθε ρυάκι και πλαγιά, κάθε βουνοκορφή και κάμπος, κάθε δάσος και ξερολιθιά, ποταμοί και πελάγη της πατρίδας είναι βουβοί μάρτυρες αγώνων και θυσιών........

© newsbreak.gr