Οι παλαιότεροι μεγαλώσαμε μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το μότο «να μπει το παιδί στο Δημόσιο, να εξασφαλιστεί». Φράση που με απωθούσε, καθώς πάντοτε στ’ αυτιά μου φάνταζε ότι στόχος ζωής είναι το… άραγμα, όχι η μάχη επαγγελματικής εξέλιξης.

Αλήθεια είναι όμως ότι οι γενιές μετά τον πόλεμο και τα μεγάλα βάσανα είχαν βάλει εκεί τον πήχη. Και όλες οι κυβερνήσεις έπαιξαν το δικό τους ψηφοθηρικό παιχνίδι, καθιστώντας με τα χρόνια το Ελληνικό Δημόσιο μια τεράστια χοντρή κυρία έτοιμη να σκάσει από το πλεόνασμα.

Ολοι έχουμε συναντήσει δημοσίους υπαλλήλους ικανούς, συνεπείς, εξαιρετικούς στη δουλειά τους, αλλά ταυτόχρονα και αρκετούς ανίκανους, τεμπέληδες, προκλητικούς στη συμπεριφορά τους. Δεν υπάρχει περίπτωση έστω και μία φορά κάποιος πολίτης να μην έχει αγανακτήσει σε δημόσια υπηρεσία από τη… ράθυμη αντιμετώπιση εργαζομένου ο οποίος στον ιδιωτικό τομέα ούτε θα τολμούσε να σκεφτεί να λειτουργήσει έτσι. Γιατί, απλούστατα, θα είχε συνέπειες.

Εδώ και πολλές δεκαετίες το Ελληνικό Δημόσιο λειτουργεί και σαν θύλακας που φιλοξενεί – κρύβει μέσα του περίσσευμα........

© newsbreak.gr