Önceki gün, Şanlıurfa’nın Tülmen Köyü’nde sade bir anma töreni vardı…

Gazetecilik anılarımın başköşesinde oturan, benim yakıştırdığım sıfatla “Kuzey Ege’nin en güzel abisi” Bekir Çoşkun, sonsuzluğa karışmasının 5. yılında mezarı başında sevgili eşi Andree, ailesi ve sevenleri tarafından anılıyordu… Beş rakamını görünce epey sarsıldım; “hayat, zaman nasıl da hızlı geçiyor” diye düşündüm. Halbuki daha dün gibiydi benim için. İçim parçalanarak, nemli gözlerle bilgisayarın başına geçip içimde biriken sözcükleri ekrana aktardığımdan bu yana koca bir beş yıl mı geçmişti? İnanamadım… Arşivimden o yazıyı çıkardım bir kez daha paylaşmak için…

-Bitmeyen özlemi anlatmak için…

Anadolu Ajansı’ndan kovulduğumda 20 yaşında iletişim fakültesi öğrencisiydim… Damarlarıma “gazetecilik virüsü” girmişti bir kere; “ölürüm de başka iş yapamam” diyordum! İleriki yıllarda kovulmalarla, istifalarla epey haşır neşir olacaktım; ancak henüz oralara gelememiş, işsiz bir öğrenciydim yalnızca!

Ne yaptım ne ettim, Günaydın Gazetesi’nin Ankara Temsilcisi Bekir Coşkun’dan bir randevu kaptım ve bir bahar günü Günaydın Gazetesi’nin Rüzgârlı Sokak’taki kapısından içeri adımımı attım… İlk düşüncem “amma abartmışlar, hiç de korkulacak biri değil” olmuştu! Esmer, biraz kekeme-peltek arası konuşan dünya tatlısı bir adamdı karşımdaki temsilci… Durumumu anlattım, birlikte çalışmak istediğimi söyledim. Bekir Abi,........

© Nefes