Samimi bir yas törenine şahit olduk:

Atatürk Kültür Merkezi sahnesindeki tabutu, “karanfil mezarına” konmuştu, henüz kara toprağa girmeden…

Biz solcuların yaşamlarında hep kırmızı karanfil var. Siyaset sahnesine ilk çıkışı sanırım, 25 Nisan 1974’te oldu: Portekiz’deki faşist Portekiz diktatörlüğüne son veren hareketin adıydı, Karanfil Devrimi….

Her şey küçük bir kız çocuğunun bir askerin silahının namlusuna kırmızı karanfil koymasıyla başladı, her şey güzel oldu Portekiz’de…

Halk, karanfille diktatörlüğü teslim aldı.

Karanfil, kan dökülmeden de devrim yapılacağının sembolü oldu.

O günden sonra sol, kırmızı karanfildir tüm dünyada; özgürlük, barış, demokrasi isteyen...

Sırrı Süreyya Önder’in tabutundaki kırmızı karanfil ne çok anlamlıydı...

Sırrı’nın 63 yıllık hayatı solcuların gerçek dramını yansıtır:

Ülkesinde “sürgün” yaşamış, acıyı-kanı tanımış kuşağın öyküsü bu…

Kalabalıklar içinde yalnız-kimsesiz bırakılmış ama yılgınlık nedir bilmemiş dirençli neslin öyküsü…

Makam arabaları morg aracı olan, sayısız ölümün tabutunu taşımaktan omuzları nasırlı devrimcilerin öyküsü bu…

Mevsimleri hep kış olsa da, umudu hiç kesmeyen devrimciler ellerinden kırmızı karanfili hiç düşürmedi.

Karanfil mezarına konan Sırrı Süreyya Önder, bu devrimcilerden biriydi, iyi bilirdik…

(Ayçiçeği yiyen çocuk

Yün ören kadın

Rakısını yudumlayan adam

Sokağa bakan herhangi bir oda

Arka bahçede

Herhangi bir mermer masa)

Edip Cansever’in satırları Sırrı’nın Adıyaman’daki çocukluğunu anlatır sanki…

Babası Ziya Önder, namıdiğer “komünist Ziya!”........

© Nefes