Güne CHP’nin Cumhur-başkanı adayını belirlemek için kurduğu sandıkları dolaşarak başladım.

En çok dikkatimi çeken her yaştan insanın kuyruklarda bekliyor olmasıydı.

İkinci dikkatimi çeken ise CHP üyesi olmayanların oy kullandığı dayanışma sandıklarında üye sandıklarından daha fazla insan olmasıydı.

***

Son gittiğim yerden ayrılırken sokakta kolumu tutan bir vatandaş biraz da öfkeli bir tonla konuşmaya başladı:

“Mesele İmamoğlu değil. Rejim gidiyor, siz İmamoğlu’nun tutuklanmasına indirgiyorsunuz.”

O kadar öfkeliydi ki yanıt vermeye cesaret edemedim.

Bir süre sonra AK Parti’ye birkaç defa oy verdiğini bildiğim bir iş insanı aradı.

Uzun uzun ekonomiyle ilgili endişelerini anlattı ve “pazartesi nasıl bir haftaya uyanacağımızı düşünemiyorum” dedi.

Peşi sıra bir müteahhitle konuştum. O da ekonomiden endişeliydi.

İstemsiz bir şekilde “Bizim maaşlarımızdan başka kaybedecek bir şeyimiz yok, Allah sizin yardımcınız olsun” dedim.

O sırada telefonuma bir mesaj düştü. Emekli bir büyükelçi 20 Mart günü yazdığım “Silkelenen Demokrasi” başlıklı yazımda alıntı yaptığım Levitsky ve Way’in yazdığı kitaptan birkaç alıntı göndermişti.

Alıntıda özetle “Otoriter rejimlerde önde gelen muhalefet partilerinin ve/veya adaylarının resmen ya da fiilen seçime girmekten düzenli şekilde menedilirler”........

© Nefes