Rəisi-Cümhur Məsud Pezeşkianın istər Tehranda, istər Təbrizdə, istərsə də Bakıda – səfərlərinin, rəsmi nitqlərinin, hətta rəsmi susqunluqlarının arasında Şəhriyara müraciət etməsi – əslində bir poetik səslənişdən daha artıq hadisədir. Bu, sözə deyilmiş söz deyil, necə deyərlər, düşüncəyə toxunmuş baxışdır... Bu, keçmişin kökündə, bu günün nəfəsində, sabahın vicdanında yaşamaq istəyən poeziyanın ruhi gücünə bəslənən ümiddir.

O, “Heydər Baba”ya salam verəndə, əslində bir dağa yox, yaddaşa səslənmiş olur. Şəhriyarı yada saldıqca, ulusun könlünə, ruhuna və bir də dərin irfani qatlara toxunur, məncə. Bu müraciətlər təkcə poetik seçimi deyil, bir yolun, bir qatda toplanmış - deyilməmiş sözlərin, kürsülərdə danışılmamış dilin sükutunun dilə gəlməsidir. Məncə, Pezeşkianın belə şairanə - Şəhriyarə müraciətləri ariflərin mərifət qatında çağırışı kimidir...

İrfanın dörd qatını xatırlayaq:
şəriət – dış/dışarı,
təriqət – yol/niyyət,
mərifət –........

© Müsavat