Tüm eğitim modelleri ve psikoloji, insana olumlamayı öğütler. Yani olumsuz cümleler yerine olumlu ifadeler kullanmayı…

“Koşma düşersin” yerine “Daha yavaş koşmalısın” dersek, çocuk beyni bunu yasak değil, yönlendirme olarak algılar. Bu öğreti gerçekten değerlidir.

Ama bu kez bir konuda olumlama yapamayacağım.

Geçenlerde bir uzman, “Akran zorbalığı yerine akran nezaketi diyelim” dedi. Düşünce güzel; nezaketi öncelemek hepimizin ortak arzusu.
Ama gelin görün ki, artık “zorbalık” kelimesi bile yaşananları tarif etmeye yetmiyor.

Geçen hafta Çanakkale’de bir çocuk, arkadaşının ayağına yanlışlıkla bastığı için darp edildi. Yere düşüp başını çarptı ve kalbi durdu.
Bu, sadece haber olan bir örnek… Oysa görünmeyen nice olay yaşanıyor.
Araştırmalar, son dört yılda Türkiye’de akran zorbalığının iki katına çıktığını gösteriyor.

Ben bunu şöyle yorumluyorum: “Aileler, çocuk yetiştirme konusunda giderek yetersiz kalıyor. Eğitim, bilgisayar oyunları ve dizilerle ele geçirilmiş durumda.”
Çünkü zorbalık, tek bir sebep ile açıklanamayacak kadar katmanlı bir problem..

Zorbalığa Uğrayan Çocuğun Sessizliği

Zorbalığa uğrayan bir çocuk için ilk adım, yaşadığı durumu ailesiyle paylaşabilmesidir.
Ama çoğu çocuk bunu yapmıyor. Çünkü ailesinin onu dinlemeyeceğini, anlamayacağını veya suçlayacağını düşünüyor.
Bazıları, yaşananları “hak ettiğini” bile sanıyor.

Bu yüzden ebeveynle kurulan güven ilişkisi hayati önemde.
Çocuk, “Annem babam beni dinler, yanımda olur” diyebilmeli. Ancak o zaman yardım isteyebilir.

Yusuf’un Hikayesi

Oğlum Yusuf, yan sınıftaki bir arkadaşından şikâyetçiydi. Adını değiştireyim, ona Ahmet diyelim.

Ahmet, teneffüslerde bir bahane bulup Yusuf’a vuruyormuş.
İlk olayda nedenini sorduğumda oğlum, “Hiçbir sebep yok anne, zaten arkadaş bile değiliz” dedi.

Durumu öğretmenine anlatmış, öğretmen de iki çocukla konuşmuş. Ama olay tekrarlandı.

Bir gün Yusuf eve geldiğinde öfkeliydi: “Anne, beni yere düşürdü, sonra da yüzüme yumruk attı.”
Bu kez ben devreye girdim. Çünkü........

© Mir'at Haber