Tebbet Sûresi, Kur’an-ı Kerim’deki 111’inci sûredir ve Mekke’de Fatiha Sûresi’nden sonra nâzil olmuştur. Beş ayet olan sûre, adını içinde geçen “tebbet” kelimesinden almıştır. Sûre “Mesed ve Leheb” adıyla da anılmaktadır.

Rivâyete göre Kur’an-ı Kerim’deki “(Önce) en yakın akrabanı uyar” (Şuarâ Sûresi, 214) ayetinin nâzil olması üzerine Peygamber Efendimiz (s.a.v) de tebliğe en yakınlarından başlamıştı. Bu cümleden olmak üzere Safâ tepesine çıkarak Kureyş’e seslenmiş ve etrafında toplanan kalabalığa “Size şu dağın arkasından bir düşman süvari birliğinin gelmekte olduğunu söylersem bana inanır mısınız?” demişti. Onlar da, “Daha önce senin yalan söylediğini duymadık, sen eminsin” demişti. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz (s.a.v), kendisinin şiddetli bir azap öncesi gönderilmiş bir uyarıcı, bir elçi olduğunu bildirmişti.

Kalabalık arasında bulunan amcası Ebû Leheb, küstahlık yaparak “Kahrolası! Bizi bunun için mu buraya çağırdın?” diye fitne çıkartmış ve oradan ayrılmıştı. Bu hadiseden sonra Tebbet Sûresi nâzil olmuştu.

Aslında Ebû Leheb’in asıl adı “Ebû Utbe Abdüluzzâ” idi. Babası tarafından yüzünün güzelliğinden dolayı “Ebu Leheb” (alev alev parıldayan) künyesi verilmişti.

Kur’an-ı Kerim’e bütüncül bakıldığı zaman, kişilerin isimlerinden ziyade ünvan ve zihniyetin eleştirildiği görülmektedir. “Andolsun ki biz Musâ’ya mucizelerimiz ve apaçık bir delille Firavun’a, Hâmân’a ve Kârûn’a gönderdik. Onlar ise ‘Bu çok yalancı bir........

© Milli Gazete