Sokaklarda bir uğultu var; otomobiller, ekranlar, bildirim sesleri, reklâm panoları… Her şey konuşuyor ama biz susuyoruz. Gözümüzün önünde insanlar ölüyor; canı sıkılan bir caninin bıçak darbesiyle, bir soykırımcının bombasıyla, boş bir tencerenin soğukluğuyla…

Her gün ekranlarda ölüm haberleri izliyoruz. Haber bültenleri bu ölümleri paketleyip önümüze koyuyor biz de kanıksanmış bir çaresizlikle “izlendi” klasörüne atıyoruz. Acının üzerinden parmaklarımızı kaydırıyoruz. Baş parmağımız kadar hızlı ve kayıtsız bir çağda kaydırmaktan başka ne yapabiliriz ki ama?.. Adını koyalım: Bu yaşadığımız şey gürültülü bir sessizliktir. Kulağı tırmalayan, vicdanı uyuşturan, aklı susturan bir sessizlik…

Bir vakitler bir ölüm haberi eve duman gibi çöker, sofralar dağılır, çay soğur, cümleler kısalırdı. Cenaze bizim evden çıkmasa da o dumanın ağırlığı ezerdi hepimizi… Şimdi ise bir ölüm haberi sosyal medyada ateşli bir tartışma konusu olup birkaç saat sonra yerini “eğlenceli içeriklere” bırakabiliyor. O haber yeni bir eğlence dalgasına çarparak köpüğü alınmış süt gibi sönüyor. İnsan hayatı, izlenme........

© Milli Gazete