Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın “Temel Haklar ve Ödevler” bölümünde yer alan 62. madde açıkça şöyle demektedir:

“Devlet, yabancı ülkelerde çalışan Türk vatandaşlarının aile birliğinin, çocuklarının eğitiminin, kültürel ihtiyaçlarının ve sosyal güvenliklerinin sağlanması, anavatanla bağlarının korunması ve yurda dönüşlerinde yardımcı olunması için gereken tedbirleri alır.”

Yine 5256 sayılı Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü Kanunu’nun 3. maddesinin (j) fıkrası devletin görevini şu ifadeyle tanımlar:

“Yurt dışında yaşayan ve/veya çalışan Türk ailelerinin sorunlarını araştırmak ve çözüm önerileri geliştirmek.”

Anayasanın da, kanunun da emri açıktır. Devlete yüklenen görev nettir. Ama sıra gurbetçiye gelince bu metinler sanki hiç yazılmamış gibi davranılmaktadır.

Türkiye’de bazı yaralar yıllar geçse de kapanmıyor. Çünkü her defasında aynı acıyı hatırlatan yeni bir adaletsizlik karşımıza çıkıyor. Bu ülkede terör örgütü PKK, askerimizi, polisimizi, öğretmenimizi, gençlerimizi ve masum çocuklarımızı katletti. Köy meydanlarında topluca infaz edilen insanların çığlıkları hâlâ hafızalarda. Bingöl’de 33 erin hunharca şehit edilmesinin acısı hâlâ yüreklerde. Şehirlerde patlatılan bombalarla parçalanan bedenlerin acısı hâlâ dinmedi. Millet unutmadı; ama siyaset acı olan odur ki iunutur gibi yaptı.

Çünkü aynı devlet, aynı Meclis, “çözüm süreci” maskesi altında dağdaki teröriste masa açtı, komisyon kurdu, zemin hazırladı. Meclis’te “izleme heyeti”, “müzakere kurulu”, “akil insanlar” gibi yapılar kuruldu. Devletin imkânları teröre zemin hazırlamak için seferber edildi. Özetle gerçek şudur: PKK için Meclis’in kapısı ardına kadar açıldı.

Bugün ise tam tersi bir tabloyla karşı karşıyayız: 60 yıldır Türkiye’yi ekonomik olarak ayakta tutan, kriz anlarında nefes........

© Milli Gazete