Organize suçlardan hapiste yatanlara konuşma yapmak için gittiğimde, beni karşılayan müdür muavinine, “O iki ünlü de salona getirilecek mi?” diye sorduğumda, “Hayır, o ikisiyle diğerlerini bir araya getirmiyoruz. İçlerinde öyle manyaklar var ki, onlara bir tokat veya jilet atmaya ve adını basında duyurmaya can atıyorlar” dedi.

Birkaç yıl önceydi, kadının biri kocasını öldürmüş, elleri kelepçeli olarak iki güvenlik görevlisinin arasında götürülürken karşısında kameraları görünce, “Çok şükür, televizyona da çıktık” demişti.
En yetkiliyle beraber yürürken yetkilinin yanında görünebilmek için diğer bakanları çiğneyeni de gördük televizyonlardan.

Hem Lut Gölü’nde hem de Everest tepesinde yaşayabilen, fare kulaklı, leylek ayaklı, sakallı kuş üzerine televizyonda tartışmaya hazır bekleyen, her konuda saçmalayan ekran manyağı aydınlarımız vardı.

Bugünlerde de kameradan korkma manyaklığı başladı.

Evde, işyerinde, sokakta, AVM’de, insanın bulunabileceği her yerde “Kamera var mı?” endişesi başladı.

Siyasilerimiz, toplantı yaptıkları otelde bütün kameraları kapattırıyorlar.

İzleniyoruz.

Herkes, her yerde, her saniye izleniyor.

Hatta aklınızdan geçen iyi veya kötü düşünceler de, sesli ve görüntülü olarak kayda geçiyor.

Öyle ise ne yapalım?

Rabbimizin razı olmadığı, halkın ayıpladığı, içinizi rahatsız ettiği için etrafınıza bakmaya başladığınız, duyulmasını istemediğiniz sözleri söylememeye ve o işleri yapmamaya dikkat edelim.

Nasıl?

Otuz kadar daire başkanına iki günde iki konuşma yaptığım en meşhur otelde, eşimle beraber iki gece de biz kaldık.

Yanımdaki eşim olduğu için hiçbir davranışımı........

© Milli Gazete