“Sarhoş” deyince hemen aklımıza sıvı halindeki içkilerden biriyle veya katı haldeki uyuşturuculardan biriyle kendinden ve dünyadan geçen kişi aklımıza gelir.

Bu uyuşturucu sarhoşları, sokak aralarında kusmuğu üzerinde yatarken, arabayla trafik kazası yaparak adam öldürenler veya sakat bırakanlar, babasının kafasını kesip karakola gidenler, hanımını öldürenler, devletin bazı imkânlarını içki masasında satanlar, belediye otobüslerinde halkın burnuna burnuna kokmuş nefesini demirci körüğü gibi püskürtenler… akla gelir.

Bunlardan sarhoş kararlar çıkar.

İnsana kul olanlar, onların kurallarına uyarak bütün işlerinde her şeyin ters tarafından, karanlık tarafından, olumsuz tarafından baktıklarından, onların kararları da, katilleri, hırsızları, soyguncuları üretir ve tacizler, tecavüzler çoğalır.

Biz, bütün insanlar olarak cennetten indirildiğine iman ettiğimiz Adem aleyhisselamın genlerinde cenneti gördük, Kevser ırmağından binlerce helal tadı taşıyoruz.

Bu dünyadaki bin bir çeşit tatları ayırt eden dilimiz bunun şahididir.

Ruhumuz, Rabbimizin “Elestü bi Rabbiküm” kelamını işittiğimizden beri içimiz muhabbetle dolu.

Tenle canımız buluştuktan sonra aklımız iyi ve kötüyü anlamaya başladığında bir kısmımız şarabın sarhoşluğunu seçti.

Bir kısmımız, para, makam, servet, saltanat, şehvet, şöhret… sarhoşu oldu.

Biz Müslümanlar, Kelam-ı İlahi’yi işittiği andan son nefesine kadar Allah sevgisi dediğimiz “Muhabbetullahı” seçtik.

Peygamberler, sıddıklar, şahitler ve salihlere layık nesil olamasak da gücümüz oranında o yolda yalpalayarak yürümeye çalışıyoruz.

Biz, serin havayı solumadan, soğuk suyu içmeden, bereketli toprağı görmeden, ısı, ışık ve gıda kaynağı güneşte aydınlanmadan,

Gül koklamadan, bülbül sesi dinlemeden, duyduk o Kelam-ı İlahi’yi biz.

En sevdiğinizin size beğendiğiniz dil ile, en seçkin kelimelerle konuştuğunu........

© Milli Gazete