1972 yılında Karaman’ın Larende Mahallesi’nde Merkez Cami’de imamım.

Cemaatimin çoğunluğu göçmen.

İçlerinden biri, beş vakit namazda hazır bulunur, ben gelemediğim vakitlerde namazı kıldırırdı.

Maddi durumları iyiydi, çalışkandılar.

Harama yaklaşmazlar, yalan söylemezler.

Göçmenlerin eski köylerinden bir müsafir gelmiş.

Beş vakit namaza devam ediyor.

Bir kış günü akşamında, yatsıdan sonra kaldığı eve beraber gittik ve uzun gecelerde saatin nasıl geçtiğini bilemediğimiz bir sohbet oldu.

Gelen müsafir anlattı; “Baskıların arttığı, çaresiz kaldığımız, bunaldığımız günlerde, etraf köylerden bir heyet bizim köye de geldiler ve köyün ileri gelenlerine, “Biz filan gün, filan saatte harekete geçeceğiz ve bize doğrudan zulmedenlerin hepsini öldüreceğiz; siz de katılır mısınız? Siz katılmazsanız, biz yine de o saatte harekete geçeceğiz” dediler.

Bizim köyün büyükleri, katılamayacaklarını bildirdiler.

O gün ve o saatte harekete geçtiler, derhal bastırıldılar ve başkaldıranlar ve onlara katılanların beşikteki çocukları dahil canlı insan bırakmadılar.

O gün katılmadığımıza sevindik ama şimdi, “Keşke katılsaydık” diyorum dedi ve gerekçesini şöyle anlattı:

“O yiğit insanlar, çocuklarıyla beraber şehitler kervanına katıldılar.

Bizim çocuklar ise kıpkızıl komünist oldular, ‘kâfirler kafilesi’ne katıldılar ve din düşmanlığında onları geçtiler. Keşke biz de katılsaydık da şehitler kervanıyla Allah’ımızın huzuruna varsaydık” demişti.

2014’te o ülkede imam-hatip okullarından yetişen müftülerle yaptığımız bir toplantıda hazır bulunan 90 yaşındaki bir pirifani, “Allah,........

© Milli Gazete