Bazı haberlerde çıkar, “Evlat edindiği çocuk tarafından öldürüldü.”

Trafik kazasında anne ve babası vefat eden altı aylık çocuğu evlatlık olarak alan aile, çocuğu çevrenin çocuklarının şartlarına göre yetiştirir.

Aile, varlıklı bir ailedir.

Çocuk, kendisinin evlatlık olduğunu öğrenmiştir ve ailenin servetine erken sahip olmak için onları öldürmeye karar verir ve öldürür.

“Vay beee” dediniz, hayret ettiniz; haklısınız.

Bu hayretiniz, sizin iyiliğinizin daha doğuştan getirdiğiniz, çevreden edindiğiniz, İslam’ın hava gibi hayatımızda dolaşan vefa duygusunu siz, başkasında olmadığını gördüğünüz vefasızlıklara karşı harekete geçiriyor ve “Vay beee” diye hayrete düşürüyorsunuz.

İsterseniz bu vefasızlığın bizde ne kadar olduğunu görmek için kendi içimize bir bakalım.

Kendimize karşı vefalı mıyız?

Anne ve babamıza karşı vefalı mıyız?

Akrabalara, komşulara, köye, mahalleye, şehre, ülkeye ve tüm yaratılmışlara karşı vefalı mıyız?

Başkasının ayıbını, vefasızlığını, günahını görüp de kendi ayıplarımızı, vefasızlıklarımızı, günahlarımızı görmüyor muyuz?

Onun için kendi çatlayan ar damarımızı, kızarmış yüzümüzü, eğilmiş ağzımızı, yalama olmuş dilimizi görebilmek için içimize kapanıp kendi kendimizin içinde dolaşmakta fayda var.

Ben görünenlerden hareketle sorayım, aynanın........

© Milli Gazete