Ülkelerin yönetilmesinde arif insana ihtiyaç vardır. Malum, arif, bilen, bilgide ileri olan, Hakk’ı ve işini hakkı ile bilen, sabırlı ve mütekâmil, anlayan, yönetimde adil olan demektir. Akıl da insanlara hayırlı olanı, şer olanı anında tespit edebilme aracıdır. Aptal ise safdil, ahmak, bön demektir.

Hz. Ali buyuruyor ki: “Aptallığın en büyüğü övmede ve yermede aşırılığa kaçmaktır.” Çünkü ahmak adamın iki özelliği vardır: Çocuklarla arkadaşlık ve bel aşağısına düşkünlüktür. Aptalın aklı fikri nefsinin sesini dinlemek, böylece fıtrata aykırı olanlarla hemhal olmaktır.

Denir ki, aptalın alameti, sebepsiz yere darılmak ve lüzumsuz konuşmaktır. Mikrofonu eline geçirince aptallığının tüm incileri yerlere dökülür. Aptal idareciler ise ülkelerini selamete değil, felakete sürükler. Zira her türlü birikimden mahrumdur. Aptal yönetici yalakalarıyla neşelenir, ciddi memleket meselelerinde ise bön bön düşünür.

Onun için ahmağa yüz, aptala da söz vermeye gelmez. Çünkü onların tahrip ettiklerini onarmak çok zordur. Nitekim konuşurken tutarsız ve ukalaca konuşurlar. Bilmeden, araştırmadan nutuk atarlar.

Mevlana der ki: “Her şeye doğru demek ahmaklıktır: Fakat her şeye yanlış diyen de zorbadır.” Unutmamak gerekir ki; sağırın kulağı duymaz, aptalın da hiçbir organı doğru olanı algılayamaz. Onun için denir ki, ahmakla, aptalla dost olma, zira çoğu zaman faydalı olmak isterken, zararı........

© Milli Gazete