Yeryüzünde işe yaramaz kabul edilen her şey özgür bırakılır. Meyve vermeyen, hem de odunu iyi yanıp ısı sağlamayan, mobilya, kereste ve sair olmayan ağaç; verimsiz olduğu düşünülen toprak, yerleşime elverişli olmayan araziler, hilti işlemeyen kayalıklar... Deli, meczup, derviş... Kimilerinin pek kıymetli yalnızlığını ve lütfen şefkat ihtiyacını gideremeyen dolayısıyla dışlanan, sonra da ilginç bir adlandırmayla sokak hayvanı diye anılan kedi, köpek, kuş, börtü böcek… Burada neden bulunduğunu hiç bilmemiş insanlar, bu gibi varlıkları yalnız, kimsesiz, garip diye niteler. Kimi yazıklanır, kimi aşağılar; köpek çeker. Hâlbuki ayakları yere basan, en azından insan gibi manyaklaşıp uçuşa geçmeyen, uzay derdiyle ömrünü heba etmeyen köpekler, çoğu zaman herhangi bir insandan daha acıklı hikâyelere, daha kötü yaşam standartlarına, daha kısıtlı ve sınırlı hayata sahiptir. İşte köpek çekilen hayvanlar bile insana göre ve insan gözünde daha özgürdür.

Şeref sahibi ya da eşref oluşa dair hezeyanlar yine insana aittir. Pek meşhur “İnsan eşrefi mahlûkattır” gibi bir dizenin devamı pekâlâ Hilleli Mehmet Fuzulî’nin; “Aldanma şair sözün elbet yalandır” mısraıyla tamamlanabilir. Oysa insan tam da böyle bir avuntuya payeler yüklemekle ömür geçirir. Şüphesiz her şeyi yoktan var eden,........

© Milli Gazete