Filistin topraklarında yerinden edilişler işgal güçlerinin devlet olarak kuruluşunu ilan edişiyle başlar. 14 Mayıs 1948… Haganah terör örgütünün mimarı sayılan, imparatorluğun son yıllarında İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunu, Polonya Yahudi’si ünlü terörist ve de kurucu başbakan David Ben Gurion, Yafa’da sanat müzesi diye anılan binada ilahiler eşliğinde bağımsızlık ilan eder. Sonraki gün o tarihten şimdiki zamana, yaşayan herkesin bildiği Nekbe Günü’dür. Görsel, yazınsal, sözlü anlatılara Nekbe Günü, önemle anılan, ancak söylemin altının doldurulamadığı standart bir yas günü gibi yansır. Nedeni için kabuk bağlamış, dokunup kanatılmaması gereken bir yara; anlaşılamayışın bağışladığı sıradanlığa malzeme teşkil etmemesi gereken ehemmiyet yahut çok basit dille acıyı derinlere gömmek tanımları yapılır. Bir yandan yerlilerin karşısında konumlanan gayrimeşru güç, gerçekleştirdiği kanlı işgalden kahramanlık hikâyeleri çıkarır. Onda dünya tarihinin neredeyse tüm birikiminin temerküz ettiği orantısız gücün, haksızlığın, kötülüğün ve dahi bilcümle kara sıfatların bahşettiği yüzsüzlük mevcuttur. Ve doğru tabirle suyun başını tutan kötü, bir film seti gibi kullandığı zulüm alanından yansıyan görüntülerin dilediği kadarının yayınlanmasına izin verir. Bu açıdan bakıldığında işgalci, Nekbe Günü’nün şiddetini inkâr etmez. Tıpkı bebek katili olduğunun yüksek sesle dile getirilişinden hiç de rahatsız olmadığı, aksine keyif aldığı, göğsünün kabardığı gibi… Bu hastalıklı ruh hali herhangi bir kutsal kitabın muharref metinlerinden değil, ırkçı emperyalist saiklerle kutsiyet atfedilen........

© Milli Gazete