2125 senesinde tarih okuyan bir evlat, 100 sene önceki Gazze katliamını araştırırken, içerisine düştüğümüz acziyeti anlasın diye… Babalarının başlarında gerçek bir lider olmadığı için, kimsesiz bir kız çocuğu gibi ağlayarak son nefeslerini nasıl verdiklerini bilsin diye… Nasıl izzetsiz bir dönemmiş diye hayıflansın ama biraz da çaresizliğimizi anlayıp bize merhamet etsin diye… Hâlâ utanabiliyorken, tarihe bir not düşmek adına yazılmıştır bu yazı…

Utanç dolgusu ile beynimizin, bedenimizin yandığını hissediyoruz. Konuşmaktan midemiz bulanıyor. Gözlerimiz ve dudaklarımızı kıpırdatacak takatimiz kalmadı. Boş boş dalıyoruz olduğumuz yerde… Düşünmekten, ense kökümüzden başımızın tamamını çatlatırcasına sıkan derin acılarla geçiyor günlerimiz… Bunca şanlı direnen bir kavmin, tek tek paramparça ölümünü seyrediyoruz. Yazmak zorunda kaldığımız şey, kendi yokluğumuz... Bir hacmimizin olmama hali… Binlerce bebek cesedi gördük. Binlerce anne feryadı işittik. Çaresiz babalar ile sıktık kendimizi… Onlar Yahudilere karşı pes etmemek için, biz delirmemek için direniyoruz. İnsanlar yediklerinden tiksiniyor. Onlar aç olduğu için… İnsanlar gülmekten utanıyor. Onların kimsesi kalmadığı için… Evlatlarımıza bakamıyoruz. Olur da yanlışlıkla empati yaparız diye…

Sivil toplum gönüllüleri, davetçiler, teşkilatçılar, içerik üreticileri saatlerce proje üretmeye çalışıyor. 7 Ekim öncesi sokakta basın açıklaması yapamadığımız Mardin’de bile, Filistin bayraklı yamaç paraşütü uçuruldu. Zınnar’dan kampüse… Ama tükendik… Şu sıra en iyi üretebildiğimiz tek proje, ağlamak… Saatlerce büyük insanlık fecaati üzerine ağlıyoruz. Utanmadığımız hiçbir yanımız kalmadı. Babalığımızdan utandık. Evlatlığımızdan utandık. Kocalığımızdan utandık. Dernek adamlığımızdan utandık. Onlar orda adam gibi ölürken, ölemediğimiz her dakika için bir kere utandık. Müslümanlığımızdan........

© Milli Gazete