Hani insan çok sevdiği bir ahbabına kavuşunca sevinir ve sonrasında ayrılınca üzülür ya, Ramazan-ı Şerif’in gelişi ve gidişi de öyle oldu. Geldiğinde çok sevindik, bittiğinde üzüldük.

Ramazan-ı Şerif, Rabbimizin biz mü’min kullarına lutfettiği muazzam bir nimet, büyük bir hediye idi. Kur’ân-ı Kerim’in nâzil olduğu Kadir Gecesi’ni bağrında saklayan mübarek bir ay, muazzam mânevî kazançlar elde edilecek mânevî bir ticaret mevsimiydi. İşte bu bakımdan Peygamber Efendimiz (A.S.M.) Ramazan-ı Şerif’e kavuşup da bu mevsimin hakkını vermeyen, orucunu tutmayan kimseler için “burnu sürtünsün!” buyurmuştur.

Ramazan-ı Şerif’in faziletine dair pek çok hadis vardır. Şu hadisteki müjde bizim için kâfi değil mi? Efendimiz (A.S.M.) şöyle buyurmuştur: “Kim faziletine inanarak ve karşılığını Allah’tan bekleyerek Ramazan orucunu tutarsa, geçmiş günahları bağışlanır.” (Buhârî, İman 28, Savm 6) Bundan büyük müjde mi olur?...

Elhamdülillah bu Ramazn-ı Şerif de çok güzel geçti. Programımız şöyle idi: İmsaktan hayli zaman önce kalkış. Teheccüd namazı, sahur… Bizim burada imsak vaktine yakın sela verilmekte. Bu, “Artık son hazırlığınızı yapın. Suyunuzu için. Niyet edin!” demek. Ramazan umresinde Mekke ve Medine’de ezan okunmakta idi. İkinci ezanla oruç başlamaktaydı. Bizim burada saladan sonra ezan okunmakta, böylece imsakla birlikte oruç başlamakta. Ekseriyetle bu saladan evvel Kur’an’ımı bağrıma bastırarak camiye gitmekteyim. Camide ilk önce “tahiyyatü’l mescid” namazını kılıyorum. Sonra........

© Milli Gazete