İnsan sözleriyle, verdiği sözlerinin değeriyle, sözlerinin karşılık bulmasıyla var olur. Söz değerliyse, bir anlamı ve karşılığı oluyorsa o söz sözdür. Sözlerine bakılınca bir insanın, zamanla sözlerin karşılığının olup olmadığı anlaşılır.

Sözleri, insanı tanımlar. Konuştukça o insanın ne olup olmadığı geçmişiyle tartılır, daha çok ona güven duyulur ya da duyulmaz. Sözler ağızdan çıkan insanın belgesi. Kayda geçsin ya da geçmesin işitende, görende belli bir yer edinir.

Susmayı bilmeyen, uluorta ortalığa laf kalabalıklarını saçan, kendi iradesinin olmadığı, olmayacağı belli olur. Davranışları, sözleri tutarlı değilse hiçbir zaman ne karşılığı olur ne de o kişiye güven duyulur.

Susmayı bilmenin bir adabı, bir yol ve yöntemi var. Hazreti Osman halife seçildiğinde, halkın karşısına geçmesi, onlardan biat alması ya da söyleyeceği sözlerinin ne olması gerektiğinde minberin üçüncü basamağına çıktı. Bu basamakta Hazreti Peygamber duruyordu. Hazreti Ebubekir ikinci basamakta, Hazreti Ömer birinci basamakta kalmayı tercih etmişlerdi. Hazreti Osman’ın üçüncü basamağa çıkışı yadırgandı, sesler bile yükseldi. Çıktı ama hiç konuşmadı, tek laf etmedi. O sustu, cemaat sustu, sonradan indi, halkın arasına karıştı. O zaman sorulunca birinci basamakta kalırsa Ömer’i taklit........

© Milli Gazete