Merhamet ve sevgi, insanın gönül dağıdır. İnsan ondan yücelir, yükseklere çıkar. Merhamet ve sevginin esintisi insanın gönlünü hoş eder. Bir sevgi hâlesi ruhunu bürür. Kır çiçekleri gibi güzel ve doğal kokular yayar. Kendini bilen, anlayan, gören bir bakışı olur. Etrafına kulak verirken gelen sesler doğaldır onun için. Baktıkça güzellikleri görür. Uzamın derinliklerinde hem yükseklerde hem de alçaklıklarda hakikat arayıcısı olur. Bir çiçeğin esintiden titreyişi bir arının ona konarak öz toplaması kendi doğasında olur.

İnsanın enginliği gönlünün derinliğindedir. Orada dışarıdan gelenleri olumlu ya da olumsuz ayıklamayı bilir. Ruhuna uygun olanını alır diğerlerini atar. Her insan kendi ruh dünyasını bulunduğu doğal koşullardan edinir.

Yürek yanıklığı sevgi ortamında oluşur. Aşk ve merhamet dilinin dili insanı kendinden geçirir. Bu sadece kendisiyle sınırlı kalmaz. Çevresi de aynı ruh ortamında olunca birbirini bütünler. İnsanın bir gülistanı olur.

Gül bahçesi, gönül bahçesidir. Gönül bahçesi güzellikler yurdudur.

Kurak ve kıraç topraklarda bitmeyen bir şeyler var. Toprağın kuraklığı doyurucu olmaz. Bir dere, bir ırmak kenarında hayat ve can var. Orada güzellikler olur.

İnsan insana can verince karşılıklı hayat bulur. Gönlü........

© Milli Gazete