Bir “sanatçı”ya “en beğendiği aydın” sorulduğunda…

“Sıfırdokuz” karşılığını vermişti…

Aydın, ilimiz.

Plâkası 09 malûm.

O “sanatçı” bu sözüyle Türkiye’deki “aydın” sıkıntısına dikkat çekmiş oluyordu kendince.

Doğrusu…

Aydın daha doğrusu “münevver” sıkıntısı yaşadığımız belli.

Biz şimdi, “münevver”den ilerlesek çokları bu güzel kelimemize bile yabancı olduğundan anlaşılmayacak.

Aydın, münevveri karşılamasa da, “alışkanlığı” göz önünde bulundurarak “Aydın Havası”ndan ilerleyeceğiz.

Bizde, “aydın” takılanların, bu unvanla öne çıkartılanların çoğu bir yerlere bağlı ve bağımlı.

Güç odaklarından birine, birilerine bağlanmak ve oralar neyi istiyorsa onu yapmak; ağzına, burnuna, gerdanına o kıvamı vermek…

Güç sahiplerinin güçlerini kaybedecekleri anlaşıldığında, hemen yeni kapılar aramak…

Yeni efendilere tabi olmak…

“Aydın” denilen zümrenin genel tavrı.

Kimin arabasına binerse, onun türküsünü çağıran tipler…

Gelene ağam gidene paşam, tipler…

“İman zayıflığına” işaret eden haller…

Rızkın kullardan geldiğine inanıyor olmalı böyle yapanlar!

Hesap günü “endişesi” de arka plâna itiliyor olmalı.

Hünkâr’a “Gururlanma Padişah’ım senden büyük........

© Milat