Her geçen gün biraz daha babama benzediğimi fark ediyorum. insancıl, ümitli, umutlu bir o kadar da realist! hayatın realitesinin içinde taşıdığı unsurlar aslında umudun da ümidin de sevginin de katili olmaktan başka bir şeye yaramıyor. bu bir paradoks biliyorum.

Zaten insan dediğimiz mekanizma başlı başına hayalkırıklığının, vefasızlığın, kötülüğün tek bir isimde/bünyede/mekanizmada toplanmış hali değil midir? her birinin ötekinden şikayet ettiği, herkesin birbirinden rahatsızlığını dillendirdiği bir sistem nasıl iyi olabilir........

© Milat