Tarih okumalarımda zihin dünyamda bir türlü oturtamadığım üç olay… Yıllar geçse de ruh dünyamda sızısı geçmeyen üç acı… Yorumlamaya çalışırken yorgun düştüğüm üç yara…

Kerbelâ Faciası…

Moğol İstilası…

Endülüs Trajedisi…

Ve bunlar yaşanırken ümmetin duyarsızlığı, tepkisizliği, suskunluğu ve acziyeti… Her okuduğumda bu katliamlara seyirci kalanları kabullenememiş ve kınamışımdır…

Nasıl kınanmaz ki?

Kerbela’da evlad-ı Resul hunharca katledilirken sükûta gömülen ümmeti Muhammed’in insanı hayrette bırakan halini hangi kelimelerle örtbas edebilirsiniz ki?

Düşünün, Yezid’in sarayında yalnız bırakılan Zeyneb’in haykırışını ve Hz. Hüseyin’in başına gelenleri… Neden kimse tepki vermedi diye içten içe hayıflanırdım…

Acısı dün gibi taze…

Evet, kaderine terkedilmiş Ehli Beyt… Terk eden kim? Ümmeti Muhammed… Müslüman kardeşleri… Ya Rabbi ne yaman bir çelişki!

Moğol istilası… Topyekûn ümmetin yok oluşu… Mezbahane’ye sürülen koyunlar misali dehşetengiz bir katliam ve kıyıma maruz kalan kitleler… Kimseden çıt yok, korkunç bir sinmişlik ve silinmişlik…

Düşünebiliyor musunuz, bir Moğol askeri Müslüman bir köyü tek başına kılıçtan geçiriyor, tepki yok…

Ve Endülüs… 800 yıllık muhteşem İslam Medeniyeti tarumar oluyor… Gırnata günlerce kan ağlıyor… Tarihte Gırnata’ya ağlandığı kadar hiçbir yere ağlanmamıştır, diyor şair… Fakat gelgör ki, tarihin tanık olduğu bu en büyük yıkım ve kıyım karşısında Osmanlılar, Memlüklüler, Fatimiler, Kölemenler sessiz…

Ağıtlar, feryatlar,........

© Milat