Bazen insan öyle bir noktaya gelir ki…

Yüreği daralır, dili susar ama içi isyanla dolar. “Neden ben?” der. “Neden hep benim başıma geliyor?”

Oysa bir gün, Rabbimiz Davud Peygamber’e şöyle seslenmişti:

“Ey Davud! Günahların göğe yükseldiğinde ben seni meleklerime şikayet etmiyorsam, sen de başına bir musibet geldiğinde beni kullarıma şikayet etme.”

Ne kadar güçlü bir cümle değil mi?

Bir tokat gibi, bir aynaya bakar gibi…

Çünkü biz, en küçük sıkıntıda Rabbimizi unutur,........

© Milat