Zaman zaman anne babamıza dair içimizde biriken sitemleri dillendirmekten çekinmeyiz. “Keşke böyle yapmasalardı…”, “Beni hiç anlamıyorlar…”, “Çocuklukta bana yeterince ilgi göstermediler…” gibi cümleler dökülür dudaklarımızdan. Belki de haklıyızdır bir yönüyle. Belki gerçekten eksik kaldıkları yerler, yanlış yaptıkları tercihler olmuştur. Ama şu soruyu kendimize sormayı ne zaman denedik: Onlar bu kusurların karşısına hangi fedakârlıkları koydu?

Bir annenin doğum sancısıyla attığı her çığlık, hayatımız boyunca bize gösterilen anlayışın, sabrın ve şefkatin sessiz bir temsili değil midir? Onun bizi taşıdığı dokuz ay, sadece bir biyolojik süreç değil; geceli gündüzlü endişelerin, hayalleriyle yoğrulmuş bir sevdanın adıdır. Ve bir babanın sırtındaki yük, alın terine karışmış kaygılarla birlikte taşınan hayat mücadelesidir.

Bugün anne babamızda gördüğümüz bütün eksikleri toplasak, onların uğruna katlandığı bir tek gecelik uykusuzluğa denk gelir mi? O zor günlerde dillerine doladıkları “Evladım yeter ki üşümesin” cümlesi, kaç kez kendi rahatlarından vazgeçtiklerini anlatmaz........

© Milat