Hüzünle yaşadığımız Ramazan Bayramı’nda gördüğüm bir fotoğraf karesi, beni çok etkiledi. Gazze’de harabeler arasında kurulan derme çatma salıncakta sallanan ve her şeye rağmen gülen çocukların yer aldığı hazin fotoğraftı bu. Aslında dünyanın utanç yüzü, kahredici karesiydi. Filistinli çocuklar öz evlatlarımız. Kırım’da, Bosna’da, Doğu Türkistan’da yaşayan diğer çocuklarımız gibi. Yaşadıkları bölgelerde acı çeken, yaralanıp ölen bu masumlar, insanlığın yüz akı!

Ahmet Sezgin’in Ateş Yayıncılık’tan çıkan ve hatıralardan oluşan Kar Renkli Çocukluğum isimli kitabını bir çırpıda okudum. Pek çok eseri bulunan yazarımız bunu çocukluk yıllarına ayırmış. Esasen hepimizin az çok yaşadığı o muhteşem dönemi anlatmış. Masalları, efsaneleri, türküleri, komşulukları, Ramazan ve bayram gelenekleri ile bütün bir Anadolu canlanıyor gözümüzün önünde. Samimi bir anlatım esere hâkim. Şu satırları melal yüklü hislerle okumamak mümkün mü:

“Ayakkabılarımız delik, elbiselerimiz yamalı, okul önlüğümüz soluk, kitaplarımız eski, toplarımız patlak, lambalarımız gazlı, camımız kırık, yollarımız çamurlu, paralarımız bozuktu ama evlerimiz sıcak ve gül kokulu, kalbimiz temiz ve mahzun, annelerimiz fedakâr ve merhametli, babalarımız çileli ve sabırlı, oyunlarımız doğal ve renkli, döşeklerimiz yünlü, yastıklarımız gül desenli, kardeşliklerimiz samimi, umutlarımız diri, hayatlarımız anlamlı, dillerimiz dualı, gönüllerimiz huzurlu idi.”

Yazarımız, ilk eğitim hayatını tasvir ederken ardından o çocuksu şölende biz de dolanıp duruyoruz. İlkokuldaki eğitimin yanı sıra evde şuurlu ailenin öğrettiği ‘Tahiyatlar’, ‘Rabbiyessirler’,........

© Milat