Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın 2025 senesini “Aile Yılı” ilan ettiğini öğrendiğimde çok isabetli bir karar verildiğini düşündüm ve sevindim. Evet aile, toplumun temel direği. Bunu herkes bilir ve söyler de hakkını verir mi, bilinmez. Eskiden “pederşahi aile”ler vardı. Dedelerin ninelerin, amca ve dayıların da bulunduğu geniş aileler… Torunlar dedeleri ve nineleriyle birlikte huzurla yaşardı. O ne güzel, muazzam dünyaydı. Şimdi “çekirdek aile”ler var.

Çocukluk ve delikanlılık yıllarımı yaşadığım Siirt’te böyle geniş aileler çoktu ve mutluluk daha fazlaydı. Sonra bu saadeti kaybeden bazı hayırsız evlatlar, sebeb-i vücutları olan anne ve babalarını ‘huzur evleri’ne bırakıverdiler. Aman Allah’ım ne korkunç hâl! Çocuklar, anne ve babalarından ilk terbiyelerini alırlardı belki ama dedeler ve nineler de önemli öğütleriyle eksik bırakılan boşlukları tamamlardı. Yani yaşlılar eve yük olmaz, aksine katkı sağlardı. Anlattıkları ibretli hikâye ve hatıralar sayesinde, bilmediklerimizi onlardan öğrenirdik.

Necip Fazıl’ın çocukluk hatıralarını okumalı. 70 yazarımızın çocukluk anılarını, ilk kitabım Edebiyatçılarımızın Çocukluk Hatıraları’nda toplamıştım. Annelere, babalara, dedelere, ninelere dair unutulmaz anılar bahçesidir orası. Üstad orada ‘büyükbabası’nı anlatır. İlk öğretmeni dedesidir ve henüz 4-5 yaşlarındayken okuma yazmayı ondan öğrenir. Hazret-i Ali Efendimizin menkıbelerini, ilk dinî telkinleri de ondan dinler. Şairler Sultanı’nın Çemberlitaş’taki konakta yaşadığı o ölümsüz hatıralarından birkaç satırı okuyalım:

“Büyük babamı görüyorum; aşağı kattaki yemek salonunda, büyük sofranın başında… Etrafında haremi, kızları, gelini ve........

© Milat