Gök kubbeyi seyrederken fark ettim ki, bazı gök cisimleri kendi yörüngelerinde sessiz bir nizam içinde salınırken, kimilerimiz ise uzayın derinliğinde yönsüz kalmış bir toz zerresi misali savrulur. İnsanlar da böyledir. Yıllar süren gözlemlerimden sonra anladım ki, kimileri etraflarında görünmez bir çekim alanı oluşturuyor; duruşları, sükûtları ve kendilerine has ağırlıklarıyla insanları kendilerine doğru usulca çekiyorlar. Kimilerimiz ise başkalarının yörüngesine girebilmek için çırpınıyor, gürültü çıkarıyor, kendimizi sürekli izah etme telaşıyla kendi ağırlığımızı yitiriyoruz. Günümüzün gürültü imparatorluğunda, asıl cazibenin bağırmakta değil, susmakta gizli olduğunu hatırlatacak kimse kalmamış gibi.

Çekim merkezi olan o insanların, belki kendilerinin bile adını koyamadığı, kaybolmuş bazı sanatları icra ettiğini gördüm. Onlar, bir fikre katılmadıklarında bunu sükûnetle belirtir, fakat ardından kendilerini haklı çıkarmak için uzun ve beyhude izahların labirentine dalmazlar. Zira inançları, izaha muhtaç olmayacak kadar derindir. Bu kendinden emin sessizlik, karşı tarafta bir anlık şaşkınlık yaratsa da zamanla gizli bir hayranlığa dönüşür. Kendini ispat etme ihtiyacı duymayan bir ruhun karşısında, en Cengâver........

© Milat