Her gün insanlık adına sessiz sedasız zaferler kazanılıyor. Bir yerlerde bir kanser hücresi daha yeniliyor, evrenin bir sır perdesi daha aralanıyor, daha temiz bir enerji kaynağı bulunuyor. Ama biz bu zaferlerin coşkusunu hissetmiyoruz. Haberleri okuyoruz, başımızı sallayıp geçiyoruz. Neden? Çünkü bize zaferin kendisi anlatılıyor ama o zafere giden yoldaki ter ve gözyaşı göz ardı ediliyor. Formüller ve grafikler zaferin belgesi olabilir ama ruhu değildir. Ruh, o zafere giden yolda verilen insani mücadelededir. İşte bu yüzden bilimle aramızda görünmez bir duvar var. Onlar içeride tarihi değiştiriyor, biz dışarıda sadece sonuçları okuyoruz. Bu durumu değiştirmek, o duvarda bir pencere açmak zorundayız.

Bazen düşünüyorum da o bembeyaz önlüklerin içinde nasıl insanlar var? Günleri nasıl geçiyor? Bizim gibi dertleri, sevinçleri, hayal kırıklıkları var mı? Elbette var. Onlar da günün sonunda evine giden, yorulan, umut eden, bazen de pes etmenin eşiğine gelen insanlar. Ama biz onların bu insani yönünü hiç görmüyoruz. Gördüğümüz tek şey, bir derginin kapağındaki ciddi bir yüz, bir denklemin ya da bir köşe yazısının altındaki soğuk bir imza. İşte bu yüzden bilimle aramıza mesafe giriyor. Çünkü bizler formüllere değil, hikayelere bağlanan varlıklarız. Bir insanın mücadelesini, azmini, inadını gördüğümüzde onu anlarız. Onu kendimize yakın hissederiz.

Gözlerimi kapatıp o anlardan sadece birini hayal etmeye çalışıyorum. Gecenin bir yarısı, herkesin evinde uyuduğu bir saatte, bir........

© Milat