Usta bir sedefkâr olduğunuzu hayal edin. Her sabah, o milimetrik hassasiyetle, aynı kusursuz deseni işliyorsunuz. Eliniz o kadar alışmış ki, her bir sedef parçası, ahşabın üzerindeki ezberlenmiş o yuvaya kusursuzca oturuyor. Bu, ustalığın zirvesi midir, yoksa bir sonraki aşamanın sessiz bir habercisi mi?

Şimdi o atölyeden çıkıp hayata bakın. Hepimiz, o sedefkârın ustalığına sığınmış durumdayız. Alışkın olduğumuz kelimelerle teselli bulur, bildik argümanlarla tartışırız. Kullandığımız o "imza" mercek o kadar güçlenir ki, dünyaya başka bir açıdan bakamaz hale geliriz. Başarılarımız, bizi biz yapan o güçlü fikirler, zihnimizin etrafına duvarlar örer. Ve bir sabah, o duvardaki pencerenin ne kadar küçüldüğünü, manzaranın nasıl da daraldığını fark ederiz. Bu, kendini tekrar etme hissidir; o tekinsiz durgunluk...

İşte bu, ezberlenen yolun sonudur. Ve sonunda bulduğumuz şey........

© Milat