Onun ne kadar da kötü bir insan olduğunu o kadar ama o kadar çok anlatıyorlardı ki, gerçeğin aslında bunun tam tersi olduğu yönünde bir fikir uyanıyordu içimde, her seferinde. Anarşistlik ve şüphecilik, ruhumda varmış demek ki ta o zamanlarda bile. Nitekim hiç kimse, öyle anlattıkları kadar kötü olamazdı zaten. İlla ki mübalağa ediyorlardı, muhakkak bir bit yeniği olmalıydı.

Bir de kalabalıklardı ya onlar, birbirlerinin varlıklarından güç bularak, tüm okları aynı hedefe doğru yöneltmek kolay oluyordu tabi. Yaptıkları o 'vurun kahpeye' temalı karalama, kötüleme ve aşağılama dedikodularına, çocuk aklımla şahit oluyordum ben de her defasında. Midem bulanıyordu içten içe...

Çocuktum... Bahsedilen kişiyi de derinlemesine tanıyor değildim o zamanlar; anlatılan o cadı yengeyi. Fakat her seferinde gizli ve sessiz bir isyan yükselirdi içimden: hiç kimse gerçekte sizin bahsettiğiniz kadar kötü olamaz ve dedikodu ayıptır, insanlığa yakışmaz; gıybet, günahtır; Allah bundan razı olmaz, diyen bir isyan. Görünürde gıkım çıkmazdı ve fakat. Çocuk olmanın ürkekliği işte... Ne kadar da eli kolu bağlı bir durum!

Büyüdüm sonra. Artık gıkımın çıkabileceği ve hür irademle davranabileceğim yaşlara geldim. Bahsedilen o çok kötü insanı bir de kendim tanımak istedim; yengemi. Belki o, aslında çok yakından kan bağımın........

© Merhaba Haber