Son yıllarda toplumda bazı din insanlarının nefret ve tekfir söylemleri oldukça rahatsızlık yaratıyor. Bu tür söylemlerin bir kısmı din görevlilerinden, bir kısmı ise tarikat ve cemaatlerin kamuya açık yüzlerinden geliyor. Bu nefret söylemi sadece bazı büyük camilerde ve vaizlerde değil, yerel düzeydeki bazı ilgili aktörlerde de görülmekte. Özellikle cuma namazı için gittiğim semt mescidinde, namaz öncesi ilçeden yapılan ortak yayın vaazları beni bu anlamda oldukça rahatsız ediyor. Hatta bazen dinlediğim kişiler bana, “Acaba Müslüman kisvesine bürünmüş bir Pierre Lermit mi konuşuyor?” sorusunu sordurtuyor.

Nefret ve öfke söylevi genellikle Osmanlı İmparatorluğu’nu bize kaybettiren dış düşmanlar-kafirler ve iç hainler üzerine kuruluyor. Burada derin bir tarih bilgisi zayıflığı ve hatta hafıza çarpıklığı yatıyor.

Nefret söylevi bazen bende ikonik kilise kasvetinden kaçtığım caminin evrensel huzurunu adeta klasik bir Ortodoks milli kilise ortamına sürüklendiği kaygısını da yaratıyor. Bu dinin peygamberi Muhammed (a.s)’ın Yahudi birinin cenazesi geçerken ayağa kalkıp saygı göstermesi veya İkrime’nin babası Ebu Cehil’in arkasından kötü söz yasaklaması örnekleri varken, mevcut din insanlarının öfke retoriğinin nedenlerine bakmamız gerekiyor.

Sosyal medyada cari din anlayışımızın arka planını “Din anlayışı tüm insanlığa merhameti ve sevgiyi........

© Medyascope