Kürt meselesinin çözümü süreci sıkıntılı bir noktaya geldi. Bu durum, kimsenin memnuniyet duyacağı bir hal olmamalı. Ana muhalefetin memnuniyet duyduğunu düşünmüyorum, ama sorunun daha ziyade iktidar tarafının samimiyetsizliğinden kaynaklandığını ileri sürüyorlar. Aslında siyasette samimiyetten ziyade, güvenden veya güvensizlikten söz etmek daha doğru olur ve bu da zamana yayılması gereken bir meseledir. Diğer taraftan, muhalefetin, “demokrasi olmadan çözüm” konusunda haklı çekinceleri var; o ayrı mesele.

Daha önceki çözüm sürecini yakından takip etmiş biriyim. Bence o dönem, bu yönde bir girişimin başarı şansı daha azdı. Sürecin akamete uğramasının temel nedeni iki tarafın “çözüm”den çok farklı şeyler anlaması idi. Bu kez de aynı şey söylenebilir, ancak öncekinden farklı koşullar da söz konusu. Bu farklılıkların başında, bu sürecin MHP tarafından sahiplenilmesi geliyor. Gerçi artık milliyetçi kamuoyu sadece MHP ile temsil edilmiyor, ama yine de dönüştürücü güç olduğu inkâr edilemez. Bu husus Kürt tarafı için büyük bir avantaj oldu. Belki yadırgayacağınız bir şey söyleyeceğim ama ben bu kez süreci zora sokan tarafın DEM Parti ve genel olarak Kürt siyasi temsili olduğunu düşünüyorum.

Sonuçta, müzakere süreçlerinin başarı ihtimali ortak noktalara doğru yol almaktan geçer ve bu da zaman alır. Meclis’te kurulan komisyonun mahiyeti ayrıca tartışılır; ancak sürecin başında bu komisyonun Öcalan ile görüşmesi ve Öcalan’a özgürlük talebinin hızla karşılanamayacağını bilmeleri gerekirdi. Oysa tüm süreç bu noktaya kitlenmiş gibi görünüyor.

Bazıları bu talebi “maksimalist” olmakla eleştiriyor; bence hiç maksimalist değil, ama fazlasıyla aceleci. Asıl önemlisi ise, meselenin aslında acelecilikten kaynaklanmaması. Ben Öcalan ile görüşme........

© Medyascope