Dedemde de böyle olmuştu.

Hastaneden gelecek haberi beklediğimiz gecelerde birlikte kalıyorduk, derken teyzem, zifiri karanlık gecelerden birinin ortasında uyandı, biliyordu, dedem ölmüştü.

Hastanede aramak için sabahı beklediler.

Dün gece, Nihan yataktan apansız fırlayıp kalktığında yanı başımda duran telefonuma baktım, arayan yoktu, ama ben kadınların bu uyanışlarının sebepsiz olmadığını biliyordum.

Sabah babam aradı; babaannemin hayatını kaybettiğini söyledi.

Evvelsi gece, onu son görüşümüzde, zorlukla nefes alıyordu.

Doktorlar çeşitli tıbbi terimlerle durumu izah etmeye çalışıyorlardı; sodyumu düşmüştü, tansiyonu yüksekti, belki acının sebebi fıtıktı.

Oysa bunların hiçbiri değildi, yorgundu, çok yorulmuştu, yıpranmıştı.

Adeta ruhu hapsolduğu bedeni terk etmeye çalışıyordu.

Bu düşünceyi kendime sakladım ama yoğun bakıma uğurlarken bunun onu son görüşümüz olduğunu hissediyordum.

İçimden, bir an için, insana ölümün yanı başında olduğunu hatırlatan makinelerle dolu yoğun bakım yerine çok sevdiği Kozyatağı’nın yemyeşil parklarından birine götürmek geçti; geniş bir aile değildik, üstelik hep beraberdik, ölümü doğanın içinde, büyük bir parkta karşılama düşüncesi babaannemin yoğun bakıma kaldırılmak........

© Medyascope