Bugün yolun kenarında, tek başına duran bir sandalye gördüm. Ne bir masa eşlik ediyordu ona, ne bir insan gölgesi. Sadece oradaydı. Sahipsiz ya da terk edilmiş değil; sanki olması gereken yerdeymiş gibi. Belki biri oturmuştu bir zamanlar, sonra kalkıp gitmişti. Belki de hiç kimse oturmamıştı, ama yine de oradaydı.

Düşündüm… bazen insanın içi de aynen o sandalye gibi oluyor. Anlamsızca boş, ama yerli yerinde. Sanki biri........

© Manisa Meydan Gazetesi