A mañá estaba neboenta e, a cada pouco, chovía unha morriñada pegañenta; tempo porco, pensei. Erguérame cedo e baixei para almorzar, en zapatillas e botando por riba unha bata vella -hai que cambeala, dixen para min-. No fondo das escaleiras, antes de entrar na cociña, atopeime con Atheán. Para il non hai paredes nin portas nin pechaduras... Así e todo, sorprendeume. Viña de anxo, coas seis ás recollidas. Démonos os bos días e convideino a pasar. Sentou cerimonioso, resaltaba a súa beleza irradiando unha luz ténue e delicada, mesmamente anxelical.

Decateime de que non tiña présa e dispúxenme a escoitalo. Rememorou, con certa saudade, a nosa viaxe a Bos Aires e recomendoume o recente libro Os inmigrantes imaxinados, a identidade galega na Arxentina (1780-1960) de Xosé........

© La Región