Tremíanlle as pernas coa calor que facía naquela estación ferroviaria, onde non agardaba ninguén. Solitaria, sen alma, sen luz e sen vida. Aquela estación era como un apeadoiro cun reloxo máis grande dos normais, moito máis grade que calquera rexo de cociña e moitísimo máis grande que un grandísimo reloxo de pulseira, de home ou de muller. Alí estaba o viaxeiro suando á sombra, naquel instante, cando aínda non era de día e xa non era de noite.

O reloxo marcaba mal, ía como dúas ou tres horas atrasado e con ese mesmo retraso daba badaladas que non eran. Internet........

© La Región